در نخستین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 بنا به فرمان حضرت امام خمینی به جوانان غیور و انقلابی ایران اسلامی، عده ای از دلسوختگان راستین و پیروان صدیق ولایت فقیه گرد هم جمع آمدند، و نهاد مقدس سپاه را پی ریزی کردند.

شاید در آن روزهای نخست که هدف سپاه را پاسداری از انقلاب اسلامی و دستاوردهای آن مطرح می کردند، تصور نمی رفت که چه مسؤولیت سنگین و رسالت خطیری به عهده ی این تشکیلات تازه تأسیس خواهد بود؛ امّا از آن جا که محرک حضور در این نهاد خدمت بی شائبه به انقلاب اسلامی و اطاعت محض و عاشقانه از مقام والای ولایت فقیه بود جملگی به عنوان بازوی توان مند ولایت فقیه، خویشتن را برای هر نوع مأموریت محوله آماده کرده بودند.

اگر چه سپاه هویتی نظامی دارد ولی، نظامی گری در واقع یک بُعد از ابعاد هویت مقدس این نهاد مکتبی و مردمی است.

سپاه نهادی در جهت پیاده کردن اهداف و آرمان های والای انقلاب اسلام است و نام گذاری سالروز ولادت سالار شهیدان به نام روز پاسدار از این جهت است که سپاه آرمانی بزرگ و مقدس دارد که حفاظت و نگهبانی از نظام و حکومتی است که بر اساس اسلام ناب محمّدی (ص) بر پا شده است و داعیه ی تحقق نسبی آن را در جهان امروزی دارد و دامنه این آرمان تا زمان حکومت عدل جهانی امام مهدی «عج» نیز گسترده است و بدین لحاظ دارای آرمان های مکتبی، انسانی و جهان شمول است که باید همیشه حرکت خود را بدان سوی جهت دهد.

از طرف دیگر ایثار و فداکاری برای حفظ نظام اسلامی و دست آوردها و اصول آن، آرمانی است که سپاه با درس آموزی از حماسه ی حسینی،  آن را خط مشی اصلی خود قرار داده است. از این نگاه، سپاه، حسینی و عاشورایی است و همواره آماده است بر حفظ نظام و حکومت اسلام ناب محمّدی (ص) فداکاری کند و با تمام هستی خود در نگهبانی از آن، بکوشد.

سپاه همچون حضرت اباالفضل العباس (ع) که مطیع محض رهبر و امام خویش بود و به منزله ی بازوی امام حسین (ع) محسوب می شد، بازوی مقام عظمای ولایت می باشد. تحقق این هویت مکتبی و آرمان الهی، بدون ارتباط با مقام ولایت، امری ناشدنی است.