وقتى ما در قرآن کریم مى‏خوانیم که «هوالّذى بعث فى الامّیّین رسولا منهم یتلوا علیهم ایاته و یزکّیهم و یعلّمهم الکتاب والحکمة»، این به آن معنا نیست که با آمدن دین خاتم و رسول خاتم، همه‏ى نفوس بشر تزکیه خواهند شد، یا تزکیه شده‏اند؛ این به آن معنا نیست که بشریت بعد از طلوع قرآن، دیگر روى ظلم و تبعیض و شقاوت و نارسایی‌هاى مسیر خود به سمت تکامل را نخواهد دید. اگر مى‏گوییم که پیامبر و دین اسلام براى استقرار عدل و نجات مستضعفان و شکستن بتهاى جاندار و بى‏جان، قدم به عرصه‏ى وجود گذاشتند، بدان معنا نیست که بعد از طلوع این خورشید پُرفروغ، دیگر مردم ظلمى نخواهند داشت؛ طاغوتى نخواهند داشت و بتى بر زندگى بشریت حکمرانى نخواهد کرد. واقعیت هم نشان مى‏دهد که بعد از طلوع اسلام، در اقطار عالم، حتّى در محیط اسلامى - البته با گذشت چند ده سال – بت‌هایى پیدا شدند، طواغیتى پیدا شدند، ظلمهایى به بشریت شد، و همان ناکامی‌هایى که همواره بشر با آن دست‏به‏گریبان بود، باز هم براى بشریت به وجود آمد.
پس، معناى این‏که غایت و هدف بعثت، نجات انسان است، چیز دیگرى است؛ معنایش این است که آنچه پیامبر و اسلام به مردم دادند، یک نسخه‏ى شفابخش براى همه‏ى ادوار است؛ نسخه‏اى است در مقابل جهل انسانها؛ در مقابل استقرار ظلم؛ در مقابل تبعیض؛ در مقابل پایمال شدن ضعفا به دست اقویا؛ در مقابل همه‏ى دردهایى که از آغاز خلقت، بشر از آن دردها نالیده است. مثل همه‏ى نسخه‏هاى دیگر، اگر عمل شد، نتیجه خواهد داد؛ اگر متروک شد، یا بد فهمیده شد، یا جرأت و گستاخىِ اقدام به آن وجود نداشت، کأن‏لم‏یکن خواهد بود. بهترینِ اطبا اگر صحیح‌ترین نسخه‏ها را به شما بدهند، اما شما نتوانید آن را بخوانید، یا بد بخوانید، یا عمل نکنید و در نتیجه متروک بماند، چه تأثیرى به حال بیمارى خواهد داشت، و چه عیبى بر آن طبیب حاذق است؟
در نهج‏البلاغه، کلمات و جملات بسیار گویایى در شرایط ظهور اسلام و بعثت پیامبر وجود دارد؛ از جمله: «و الدّنیا کاسفة النّور ظاهره الغرور»، یا در یک جاى دیگر: «فى فتن داستهم بأخفافها و وطئتهم بأظلافها و قامت على سنابکها». هر وقت مردم را دچار فتنه کردند، انسانیت را غرق در مشکلات و مسائل اوّلى خود کردند و راه او را بستند، هر وقت بشر مهذب نبود، ظلم وجود داشت و حاکم بود، از سوى قدرتهاى بزرگ نسبت به ضعفا زورگویى بود، برادرکشى بود، اخلاق فاسد بود، آن روز، روزى است که همان نسخه را باید عمل کرد؛ کهنه نمى‏شود.....